سربازي كه آخر دنيا ...

امروز 6 ساعت با دوستم و صد ها نفر ديگه اي كه اومده بودن، زير آفتاب معطل شديم تا مشخص بشه كه بايد تو چه گروهاني بيفتيم. حسابي داغ كرده بوديم. لباس هامونو گرفتيم. با يك كوله پشتي بزرگ. بايد پس فردا 5 صبح دوباره اونجا باشيم. راستي كسي مي دونه چه جوري آدم مي تونه نصفه شب از اين ور شهر به اون ور شهر بره.
سربازي با خودش ممكنه دنيايي از سختي ها و محدوديت ها بياره. از دست شغل و درآمد وقتي تو مثل اون بچه مايه دار ها نيستي كه هيچوقت غم پول ندارن. اما خب سربازي از حالا يعني از همون روزي كه دفترچه رو پست كردم تبديل به بخش اجباري زندگي ما شده. من هم قبول كردم كه بايد اين راه رو طي كنم. چون شايد اين عاقلانه ترين كار باشه كه سعي كني بخودت بقبولاني كه سربازي سربازي است ديگر و سرت رو بندازي پايين و مثل بچه آدم خدمت رو بكني و روز ها رو تند تند بشمري تا اون كارت پايان خدمت رو بگيري.
سربازي شايد موجب شه برخي از آرزو هاي ما خراب شه و ناخواسته مجبور شيم بخشي از گذشته مون رو فراموش كنيم. اما خب به هر حال مطمئن هستم كه آخر دنيا نيست. فكر مي كنم بشه بعد از اين 20 ماه باز هم همه چي رو حتي از صفر شروع كنم و حسرت روز هيا قبل رو هم نخورم.