حضور کریم باقری بعد از 8 سال دوری از تیم ملی اتفاق جالبی است. این که در سی و هفت سالگی همچنان یکی از بهترین بازیکنان پرسپولیس و تم ملی کریم باقری است, هم خوشحال کننده است هم ناراحت کننده. خوشحال کننده از آن جهت که نشان دهنده توانایی های پایان ناپذیر یکی از باقیماندهای نسل طلایی فوتبال ایران است و ناراحت کننده از آن جهت که بازیکنان جوان حاضر در لیگ خیلی پر فروغ نبوده اند و در میان تمامی هافبک های لیگ برتری شاید فقط مجتبی جباری در حد مطلوبی باشد.
البته امیدوارم اوضاع ختم به خیر شود و کریم در روز بازی با امارات فیکس بازی کند و کریمی هم زودتر کدورت هایش با علی دایی تمام شود تا شاید بعد از سال باز هم با اشتیاق انتظار دیدن بازی های تیم ملی را بکشیم. هر چند علی دایی غیر قابل تحمل ترین مربی تاریخ فوتبال ماست اما به نظر می رسد در چند هفته اخیر او کمی تغییر کرده و آرام شده و حالا می شود به این تیم ملی خوشبین بود و از دیدنش حالمان بد نشود. تصورش را بکنید نیکبخت و مهدوی کیا هافبک چپ و راست بازی کنند, جباری و نکونام هافبک وسط. کریم باقری و کریمی هم خط حمله. تازه هاشمیان و خلیلی و آندو هم ی توانند بعد ها به این ترکیب اضافه شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر