براي من قهرماني آرژانتين همانقدر مهم بود كه صعود ايران از گروهش. و حالا همانقدر دمغ شدم كه بعد از بازي پرتغال. براي من ديگر جام جهاني آن جذابيت قبل را ندارد. همانطور كه در جام هاي جهاني قبل هم بعد از حذف آرژانتين اين حس تلخ به سراغم مي آمد. و انگار اين صعود آرژانتين به نيمه نهايي طلسم شده است. آخرين حضور آرژانتين در آن مرحله هم به 90 ايتاليا و زماني كه مارادونا هنوز هم همه چيز آرژانتين بود باز مي گردد.
امشب فقط 10 دقيقه تا پايان شكستن اين طلسم باقيمانده بود. اما تفكرات محافظه كارانه و احمقانه يك مربي ترسو به نام پكرمن همه آرزو هاي آرژانتيني ها را بر باد داد. و من فكر نمي كنم مردم كشورش به اين زودي ها او را ببخشند. بدون شك اگر در آن لحظات تيم به دفاع مطلق روي نمي آورد و يا يك تعويض را براي ورود مسي نگه مي داشت آلمان هرگز نمي توانست در 90 دقيقه يا بدبينانه در 120 دقيقه مقاومت كند. الان احساسم نسبت به پكرمن حتي از ميزان نفرتم از برانكو هم بيشتر است. برانكويي كه تا قبل از جام خيلي قبولش داشتم و بعد از بازي پرتغال ... .
از اين آلمان با وجودي همه حس دشمني كه به تيم فوتبالش در جام هاي جهاني قبل داشتم خوشم مي آيد. به ويژه از مربي متفكر و جسورش. از يك تيم كم اميد و متوسط قبل از بازي ها اصلي ترين مدعي جام را ساخته است و در بازي هاي اين تيم طراوت خاصي وجود دارد. امشب هم گرچه از لحاظ فني ضعيف تر از آرژانتين بودند اما هر چه در توان داشتند گذاشتند و روحيه ملي آلمان ها هم انگار در ينس لمان حلول كرده بود و از اين مرحله صعود كردند. و حالا سعي مي كنم در ادامه بازي ها همين تيم آلمان و همين يورگن كلينزمن را دوست داشته باشم.
۱ نظر:
لعنت بر او باد که حال ما را هم گرفت
ارسال یک نظر