معمولا سالگرد ها را به خاطر مي آوريم، جشن مي گيريم، سكوت مي كنيم و بعضي وقت ها هم به راحتي رد مي شويم. اما به گمانم سالگشت اينجا در روز هايي بود كه هم خودم و هم اينجا تبديل به به يك بن بست شده بود. حالا 2 هفته اي مي شود كه مي شود كه بازگشته ام و سعي كردم مثل سابق بنويسم. اما فرصتي دست نداد تا كمي درباره خودم و اينجا هم نويسم.كوچه را 414 روز پيش شروع كردم و هرچه گذشت با جديت بيشتري آنرا دنبال كردم. البته فرصت نوشتن در فارستك در همان روز هاي اول شروع باعث شد تا بيش از پيش وبلاگ برايم مهم شود. وجود اينجا باعث شد تا با افراد بسياري اشنا شوم. آشنايي هايي كه شايد در زندگي روزمره چند سالي طول بكشد تا با اين طيف گسترده از آدم ها اشنا شوي. همين وبلاگ ياعث شد تا چند ماهي هم در صفحه مرحوم كامپيوتر شرق مطلب بنويسم. سپس دو ماهي هم خبرگزاري (سايت خبري) ايتنا رو چرخوندم.
رفتن سر كار باعث شد تا كم كم وبلاگ رو فراموش كنم. چون ديگه واقعا نمي تونستم مثل قبل براي نوشتن وقت بگذارم. اما كم كم با افتادن كار ها رو غلتك به اين نتيجه رسيدم كه مي شه هنوزم وبلاگ نوشت.
براي من مهم ترين برهه فعاليت كوچه به روز هاي انتخابات بر مي گرده و اهميتي كه اينجا به عنوان يكي از وبلاگ هاي فعال پيدا كرده بود. البته نتيجه كار 180 درجه مخالف اوني شد كه مي خواستيم و يك سرخوردگي عجيب تمام وجود اينجا را بردشت و البته فهميدم كه ارزش اينجا براي من مهم تر از اون انتخابات كفتي بوده و نبايد مورد استفاده ابزاري قرار مي گرفته.
در طول چند ماهي كه ننوشتم دوستان عزيز با ايميل، كامنت، آفلاين و اون هايي كه دسترسي داشتن با SMS ابراز لطف كردند و البته خيلي متاسفم كه بسياري از اون ها بخاطر مشغله كاري بي جواب موند.
هميشه تو ذهن اين بود كه يكروز اين وبلاگ يكساله مي شه و براش يك متن مثلا نوستال‍ژيك واري بنويسم و اما اوضاع جوری شد كه اين نوشته به امروز موكول شد. و اينكه اميدوارم اين شروع مجدد كه در واقع دو هفته ازش گذشته، اينبار مستمر باشه. و دست آخر چند نكته :
كامنت ها پس از تاييد منتشر مي شه. يعني بلاگر چند ماهي هست كه اين امكان رو گذاشته و من جديدا ازش استفاده مي كنم.
خبرنامه وبلاگ درست كار مي كنه و مطالب نوشته شده ارسال مي شه. ظاهر مدتي به خاطر بروز يك اشتباه نوشته ها ارسال نمي شده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر