وقتي همه چيز از سفارت شروع مي شود

26 سال پيش دانشجويان پيرو خط امام از ديوار هاي سفارت آمريكا بالا رفتند. پرچم آتش زدند. ديپلمات ها و كارمندان را به گروگان گرفتند. رابطه ايران و آمريكا قطع شد. دولت مهندس بازرگان كنار گذاشته شد. خيلي ها معتقد هستند آن اتفاق در شكل گيري ماجرا هايي كه در اين 26 ساله بر اين كشور آمد تاثير مهمي داشته است. از همه مهم تر جنگي 8 ساله. روز هاي سخت تحريم. روز هاي خودنمايي كوپن. آژير قرمز. بمب هايي كه بر شهر ريخته مي شد. جواناني كه براي شكست دادن دشمن درس و دانشگاه را ول مي كردند و كفن هايشان نزد مادرشان باز مي گشت.
9 سال پيش سعي كرديم كينه هايمان را فراموش كنيم. خوش بين باشيم. به اميد اينكه بالاخره همه چيز درست مي شود، پاي صندوق ها رفتيم. همه چيز خوب پيش مي رفت. انگار جهانيان جور ديگري با ما برخورد مي كردند. پرچم دار گفتگوي تمدن ها شده بوديم. قرار بود ديگري شعار مرگ بر ندهيم. قرار بود به جاي پرچم آتش زدن منادي صلح باشيم.جايي كه خانه ملت مي نامندش نيز به آساني فتح شد. سرمست بوديم از اين پيروزي ها و چه خام بوديم كه فكر مي كرديم، اندكي صبر سحر نزديك است.
اما اشتباه كرده بوديم در اينجا همه چيز با خواست من و تو جلو نمي رود. ورق برگشت. خانه ملت كه قرار بود راس امورمان باشد، ناديده گرفته شد. بعد ها برايمان مشخص كردند كه اعضاي اين خانه حتي صلاحيت حضور هم ندارند. آنكه 9 سال پيش اميد اول مان بود و آمده بود تا جهان را تغيير دهد، خودش تغيير كرد. كم كم داشتيم به عقب گرد كامل نزديك مي شديم.
تمامي اميد هايمان را به جانشين او بستيم. فكر كرديم مردم را خوب مي شناسيم. گمان كرديم براي آنها انسانيت هنوز مهم ترين چيز است. رو دست خورديم. براي آنها ماهي 50 هزار تومان صوري مهم تر بود. آنها عادت كرده بود اند به اينكه فكر نكنند. آنها از گرسنگي كارد به استخوانشان رسيده بود. دوست داشتند زود تر پول نفت 60 دلاري به سفره هايشان بيايد. برايشان همه ديگر مهم نبود ممكن است مسموم شوند.
باز هم همه چيز از دست رفت. سعي كرديم ما هم مثل بقيه به هيچ چيز فكر نكنيم. دلخوش بمانيم به واژه دستمالي شده عدالت. اما كم همه چيز مثل 26 سال قبل شد. جهان شروع به تهديد مان كرد. ما هم مدعي شديم مي توانيم نقاطي از نقشه را دوست نداريم محو خواهيم كرد. البته نگفتيم قرار است دشمنانمان را با چه چيزي نابود كنيم.
چاپ چند كاريكاتور كافي بود تا تنمان به لرزه بيفتد از عاقبت كار. باز هم عده اي انقلابي شدند. مثل هميشه دم دست ترين چيز سفارت است.حس نوستالژيك مان گل كرد. به سمت سفارت ها رفتيم. ديوار ها براي فتح خيلي كوتاه بودند. از آنها بالا رفتيم. كبريت ها را درآورديم. پرچم هاي شان را آتش زديم. خودشان را آتش زديم. خشم از سر و روي مان مي بارد. انگار فراموش كرده ايم براي دفاع از پيامير مهم و رحمت آمده ايم.
ياز هم ياد آژير هاي قرمز افتاده ايم. لعنت به اين خاطرات تلخ.